Latince ‘pallium’ (giysi, cübbe) kökünden türetilen ve İtalyancadaki ‘pagliacco’ (bostan korkuluğu, soytarı) sözcüğünden gelen ‘palyaço’; güldüren, şaşırtan ve abartılı hareketleriyle ilgi gören, renkli ve grotesk bir performans öznesi olarak öne çıktı. Palyaçolar parodi kişilikler biçiminde saraylarda, sokaklarda, sahne ve sirklerde boy gösterdi.
Palyaçoların, antik dönemlerden bu yana günlük yaşamın bir parçası olduğunu unutmamak gerek. Fakat Antik Mısır’dan Afrika’ya ve Çin’e kadar geniş bir coğrafyaya uzanan palyaçoların tarihinin çok eskiye dayanmasına rağmen ‘palyaço’ kelimesi ancak on altıncı yüzyılda kullanılmıştır.
Tanrıların özel güçler bahşettiğine ve uğur getirdiğine inandığı için’ ahalinin paylaçolara nazik davrandığı biliniyor ayrıca tahta olan yakınlıkları onlara hatırı sayılır bir derecede güç sağladığı için kraliyet içinde dostları ve düşmanları varmış.
Zamanla gelenekler, zevkler ve ekonomi soytarıyı silip süpürmüştür ancak modern palyaçolar, kraliyet soytarılarının soyundan gelmez. Palyaçoların kökeni; halk soytarıları, sokak göstericileri, aktörler, mim sanatçıları ve maskelilerdir.
Paylaco formunu degistiren kişi, bugünkü palyaço kültürüne kimlik kazandıran Joseph Grimaldi, nam-ı diğer ‘Joey’di. Grimaldi, pantomim ve makyajla, jest ve mimikleriyle gösteriler sergilediğinde, kendisinden sonra gelenler tarafından bu kadar çok taklit edileceğini bilemezdi elbette. Kendisi beyaza boyanmış yüz, absürt derecede büyük ayakkabılar gibi unsurların palyaçoluğa girmesini sağlamıştır.
Kaynakça